кӯч

[کوچ]

1. аз ҷое ба ҷое ва аз сарзамине ба сарзамини дигар равона шудани шахси алоҳида ё гурӯҳе аз мардум, кӯчидан, ҳиҷрат

2. асбобу анҷоми хона ва бору бунае, ки дар вақти дигар кардани ҷои истиқомат ҳамроҳи худ мебаранд: кӯч бурдан

3. гуфт. хонавода, хонадон, тоифа; кӯч-кӯч ниг. кӯчокӯч; кӯч бастан бору бунаи худро барои нақли макон омода кардан; кӯч кардан бо бору бунаи худ аз ҷое рафтан, нақли макон кардан, кӯчидан